Πικραγγουριά συνιστούσε ο Ιπποκράτης για τους καρκίνους του πεπτικού συστήματος, σημειώνοντας πως ο ασθενής έπρεπε να είναι σε καλή φυσική κατάσταση για να πιει το (ισχυρά καθαρτικό) ρόφημα, ενώ τα αρχαία κείμενα αναφέρουν πώς καυτηρίασε επιτυχώς έναν καρκίνο του λάρυγγα. Αντιθέτως, δεν μπόρεσε να σώσει μια γυναίκα από τα Αβδηρα με προχωρημένο καρκίνο του μαστού, τα κλινικά συμπτώματα του οποίου περιέγραψε λεπτομερώς. Συνιστούσε πάντως τη χειρουργική εκτομή του καρκίνου του μαστού, ενώ αντίθετα δεν συμβούλευε να χειρουργούνται οι εσωτερικοί καρκίνοι: τους θεωρούσε αθεράπευτους και είχε παρατηρήσει ότι ο ασθενής επεβίωνε περισσότερο αν αφηνόταν χωρίς θεραπεία. Εξι περίπου αιώνες αργότερα, ο Γαληνός προσέθεσε την τέφρα από κελύφη καβουριών και οστράκων στις συνταγές με τα φάρμακα κατά του καρκίνου (κατασκευάζοντας έμπλαστρα σε συνδυασμό και με άλλα συστατικά), ενώ το μέλι, το οποίο ήταν παρόν από την εποχή του Ιπποκράτη, παρέμεινε βασικό στοιχείο των συνταγών του μαζί με το κρασί, το λάδι και τα ζωικά λίπη.